DISASTER DATE COMES AROUND

where is he.....??

'Επειτα απο 5 χρόνια σχέσης - χωρισμού -απώλειας βγαίνω από την γυάλα που είχα κλειστεί για μήνες στον έξω κόσμο .

Δεν θα αναφερθώ καθόλου στο πως το βίωσα ,έπεσα , ξανά σηκώθηκα και έκανα restart στα όσα συνέβησαν ( κάποια στιγμή ίσως γίνει ένα ποστ ).

Είχα ξεχάσει πως είναι το φλέρτ και πως είναι να ετοιμαστώ για βράδυ και να γνωρίσω κάποιον.

Για αρκετό καιρό , το ένα disaster date διαδεχόταν το άλλο, αμέτρητα βράδια με το αμάξι να πηγαίνω σε διάφορες περιοχές και να γνωρίζω αγνώστους.

Να προσαρμόζω το χαρακτήρα μου ανάλογα με τα δικά τους για να είμαι αρεστή ( έτσι πίστευα ότι γίνεται το παιχνίδι ).

Να ακούω ιστορίες του καθένα και όσο να μιλάνε να σκέφτομαι τι δουλειά έχω εγώ εδώ ; γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου ; τι μου προσφέρει ; 

Στο τέλος της βραδιάς υπήρχε ένας κοινός παρανομαστής - '' Τα ξανά λέμε'' και φυσικά δεν τα ξανά είπαμε ποτέ ( με τους περισσότερους , με τους υπόλοιπους ένα , δύο βράδια ακόμα και τέλος).

Έλεγα στην κολλητή μου αυτό ήταν θα μείνω μόνη μου , 29 ετών ότι έγινε έγινε , βαρέθηκα , κουράστηκα να προσπαθώ , κουράστηκα να βγαίνω , να ντύνομαι χωρίς λόγο , να κάνω τις ίδιες συζητήσεις , τα ίδια θέματα όλα με την ίδια σειρά και με το ίδιο τέλος .

Στην τελική δεν είναι όλοι για σχέσεις , ίσως η δική μου μοίρα είναι να μείνω μόνη μου και να περνάω καλά όποτε και αν θέλω.

Δεν είναι όλοι για μόνιμες σχέσεις -ούτε να βγαίνουν έξω με αγνώστους που δεν θα τους ξανά δεις.

Εκείνη υποστηρικτική να με παροτρύνει να προσπαθήσω άλλη μια φορά και η μία φορά έγιναν 101.

Σχεδόν για ένα χρόνο γνώρισα πολλούς χαρακτήρες , όλοι με την δική τους ρουτίνα , τα δικά τους προβλήματα , καθημερινότητα ,τις δικές τους ανύπαρκτες φιλοδοξίες για το μέλλον .

Άπαντες παρόντες με δίδαξαν ένα πράγμα σε κάθε τέλος της βραδιάς . Να πατάω στα δικά μου παπούτσια και να μην είμαι υποχείριο κανενός. 

Να ορίζω εγώ την αρχή , την μέση και τέλος! και φυσικά να μου δίνει πείσμα να συνεχίσω .

Κανένας σύντροφος δεν θα σου γεμίσει το κενό που εσύ η ίδια δεν έχεις από μόνη σου αναλάβει να το ξανά φτιάξεις .

Και στο τέλος της ημέρας στον απολογισμό σου θα καταλάβεις ότι επιτρέπεται να πέσεις , επιτρέπεται να κλάψεις , να χάσεις τον δρόμο σου , την ουσία σου , τους στόχους σου , τα όνειρα σου , ακόμα και ανθρώπους που νόμιζες ότι εμπιστεύεσαι. 

Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι επιβάλλεται να ξανά σηκωθείς , πιο δυνατή από ποτέ.

και τότε και μόνο τότε να είσαι βέβαιη πως το σύμπαν θα σου φέρει αυτό που πραγματικά ποθείς και είχες ανάγκη.

-->> Περιμένω τα δικά σας σχόλια